Ik volg het YouTube kanaal van Andrew Watson ik al een tijdje, en ben ook lid van zijn Discord en Patreon. In 2023 verscheen zijn debuut, Harbinger of Justice, dat ik vorig jaar las en enorm meeslepend en spannend vond. Ik keek dan ook uit naar het vervolg.

Toen The Black Mantle in februari uitkwam, had ik het e-boek meteen klaarstaan om in te duiken. Maar kort daarna ontdekte ik dat ik via Andrew’s Patreon een paperback ARC had gewonnen. Dat maakte het wachten op het fysieke exemplaar meer dan de moeite waard. Na wat gedoe met de douane viel het boek begin maart eindelijk in de bus—en ik begon er vrijwel meteen in te lezen.

Andrew Watson – The Black Mantle (Shadowbinders #2) ★★★★

Genre: Fantasy

The war of shadows is being drawn into the light.

Rai faces a past he swore he’d never return to. Tarris is on the brink of civil war and Rai may have set the fuse for the oncoming devastation. But he is a different man now. A man with a darker shadow.

Darkness leaks into Yontar, but Nya refuses to let it take those she loves. If the darkness can be held at bay, she will have everything she has ever wanted. Everything should be perfect. But no one can outrun their shadow.

All the while, ancient mysteries are being uncovered. A past lost to the sands of time. However, the past was buried for a reason.

The dark beckons to them. And it shall not go unanswered.

Vanaf het begin doet het boek iets wat ik waardeerde: een korte samenvatting van de voorgaande gebeurtenissen. Hoewel ik merkte dat ik het eigenlijk niet nodig had, vond ik het een fijne toevoeging die de terugkeer naar deze wereld soepel maakte. En net als bij het eerste boek greep de proloog me meteen. Duister, wreed en onheilspellend – het zette de toon perfect voor wat een nog intenser en gelaagder vervolg zou worden.

“The shattering of bonds was pain unlike any other.”

De reikwijdte van The Black Mantle is op alle vlakken breder. We krijgen een ruimere kijk op de wereld, de overlevering en politieke spanningen, terwijl we ook dieper ingaan op de personages die we eerder ontmoetten. Waar Harbinger of Justice vooral Nya’s verhaal was, draait dit deel onmiskenbaar om Rai, het personage waar ik het meest nieuwsgierig naar was. Vanaf het allereerste hoofdstuk – dat eerlijk gezegd hartverscheurend was – staat zijn verhaallijn centraal. Ik vond het geweldig hoe zijn achtergrond werd uitgediept via flashbacks die verschillende fases van zijn leven belichten. Het voegde zoveel emotionele diepgang en context toe aan de man die hij is geworden.

Hoewel ik het jammer vond dat de personages elk hun weg gingen, waardeerde ik hoe het ons in staat stelde om nieuwe hoeken van deze wereld te verkennen. En wanneer hun paden elkaar eindelijk weer kruisen? Explosief. Letterlijk en emotioneel.
Een van de hoogtepunten voor mij was Kit. Ik was blij om meer van hem te zien – zo’n sympathiek en intrigerend personage. Wat hij doormaakt is ontzettend fascinerend, en de manier waarop hij ermee omgaat, en emotioneel groeit, was de moeite om te volgen. Wat niet wil zeggen dat er niet nog zoveel te leren valt over zijn benarde situatie.

“A sharper knife won’t always end an argument. But it will always draw more blood.”

Het verhaal begint langzaam, met opbouwende spanning en emotionele nuances, doorspekt met goed geplaatste humoristische momenten. Maar zodra het tempo oploopt, wordt het pas echt spannend – vol met escalerende actie, mysterie en onthullingen die grote gevolgen hebben. Sommige wendingen waren echt schokkend, en er waren momenten dat ik met open mond naar de bladzijde zat te staren. En dan dat einde… keihard. Briljant gedaan, maar ook hartverscheurend. Ik baal ervan dat ik het nu al gelezen heb, want het wachten op het slotdeel wordt een kwelling. Ik moet weten wat er verder gebeurt.

“People often mistake light and darkness for equals. They mistake them as two forces battling against one another. This isn’t the case.”

Wat ik ook weer fantastisch vond, was de magie. De manier waarop schaduwmagie de gebruiker beïnvloedt – of is het andersom? – deed me constant afvragen wie wie beïnvloedde. Het is zo’n slimme dynamiek. Bovendien was de verdere verkenning van bloedmagie, die in boek één slechts kort was aangestipt, zeer fascinerend. Het idee dat verschillende soorten bloed verschillende effecten hebben, was zo’n cool en veelbelovend concept.

“Darkness is something else entirely. It smothers the world. Consumes everything, everywhere, always.”

Mysterieus, emotioneel en steeds duisterder, The Black Mantle bouwt voort op alles wat het eerste boek zo sterk maakte en tilt het geheel naar een hoger niveau met grotere inzet, diepere wereldbouw en personages waar je alleen maar voor kunt supporteren (en waar je je constant zorgen om maakt). Een geweldig vervolg dat veel meer is dan zomaar een brug naar de finale, maar stevig op zichzelf staat en me reikhalzend doet uitkijken naar het vervolg.