Gebeurd

Dezer dagen #9

Amai, mannekes zeg, waar is juni naartoe? Of beter nog: waar is mei naartoe?

De laatste maanden heb ik enerzijds het gevoel dat elke dag gelijk is, terwijl er anderzijds is er zo veel gebeurd.
Door corona zijn de dagen nog steeds vrij monotoon. Telewerk blijft de norm, wat voor mij persoonlijk betekent dat ik nog steeds voor 100% van thuis uit werk. Ondertussen voelt dit al heel gewoon aan en ik mis eigenlijk zelden mijn bureau in Brussel.
Een deel zal wel te wijten zijn aan het feit dat ik totaal geen probleem heb met alleen te zijn, maar als ik echt frank durf zijn, dan ligt de blaam vooral bij mijn werksituatie.

Vorig jaar was een moeilijk jaar op het werk. Er zijn dingen gebeurd die jullie, moest ik ze vertellen, nooit zouden geloven. Ik ben hierdoor een tijdje in ziekte geweest en ben toen echt diep gegaan. Ik heb heel veel getwijfeld, onder andere of ik al dan niet van werk zou veranderen.
De meeste mensen die op de hoogte zijn van alles, trokken allemaal aan hetzelfde zeel: je moet daar weg. Maar voor mij was die lijn trekken niet zo gemakkelijk. Vooral, ik doe mijn werk graag. Ik heb er meer dan tien jaar mijn hart en ziel in gestoken. Ik heb dingen van nul opgebouwd waar ik enorm trots op ben. Het idee dit te moeten afgeven en doorgeven aan iemand anders, deed mij pijn. Het voelde ook als opgeven en de anderen laten winnen.

Daarom besloot ik vorig jaar om, ondanks het gebroken vertrouwen, toch terug mijn werk op te pikken. Ik dacht dat het feit dat ik mijn job graag doe genoeg zou zijn. Dat de rest wel weer op zijn plooi zou vallen. Dat ik mijn oogkleppen op kon zetten en door kon bijten. Naïef dacht ik ook dat het signaal wel zou zijn aangekomen, dat niet alleen ik over alles had nagedacht.
Helaas. Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wist ik al na een paar weken dat er niks veranderd was. Alles wat gebeurd was voorheen, bleef gebeuren en erger. Ik kon ook wat gebeurd was niet achter me laten, omdat het nooit besproken is geweest. Ik kon mijn ogen niet sluiten voor wat was en is, maar in tegenstelling met voorheen durfde ik ook mijn mond niet meer openen.
Dit zorgde ervoor dat ik eigenlijk bijna elke dag met enorm veel frustraties en boosheid rond liep. Als ik naar Brussel moest had ik constant hoofdpijn, ik huilde veel en op een bepaald moment begon ik ook last te hebben van duizeligheid en zwart voor de ogen. Maar doorbijter dat ik ben, negeerde ik dat. Het zal wel niks zijn, het zal wel beteren, doe eens niet zo flauw, etc.

En dan kwam corona en het 100% telewerk en weg waren de fysieke klachten. Tot er weer bepaalde mails mijn richting uit kwamen, tot er weer bepaalde dingen gebeurden of (accurater) niet gebeurden en ik opnieuw een vat vol frustraties werd.
Toen is de klik precies wel gemaakt. Een combinatie opnieuw van de fysieke afstand, de ervaringen en inzichten van vorig jaar, het déjà-entendu gevoel tijdens gesprekken, etc. Ik kon mezelf opeens niet meer wijsmaken dat het zou veranderen, zou beteren, als ik alleen nog maar wat doorbeet, nog wat meer geduld had. Hoe lang zou ik dit nog blijven doen totdat mijn lijf het opeens compleet voor bekeken hield? Neen, zo kon ik niet verder, hoe moeilijk en jammer en oneerlijk ik het ook vond.

Ik heb toen voor het eerst in meer dan tien jaar een cv opgesteld en een motivatiebrief geschreven voor een job. Het moment dat de deadline kwam voor indiening begon ik weer aan mezelf te twijfelen. Gedachten tegen solliciteren vochten met gedachten voor.
Wil ik wel veranderen, want ik doe mijn job graag? Is het wel zo erg, overdrijf ik niet? En die hoop, die eeuwige hoop van nu zitten we echt wel op de bodem, nu kan het niet meer erger, vanaf nu kan het alleen maar beteren, nu zal gezien worden dat het anders moet en kan.
Aan de andere kant, wat heb ik in de loop der jaren niet allemaal geslikt? Over me heen laten komen? Ter goeder trouw aanvaard om dan het deksel op de neus te krijgen? Altijd loyaal en in teamspirit gehandeld, terwijl mij dezelfde heusheid niet werd gegund. Verantwoordelijkheden opgenomen, om te zien hoe anderen je met de stront lieten zitten.

Een paar seconden waren maar nodig waarbij de weegschaal doorwoog naar de pro-kant, om op verzenden te klikken en het was gebeurd. Ik had gesolliciteerd.
Hah, de emoties en adrenaline die toen door mijn lijf gierden! Surreëel en tegelijkertijd te echt. Gevoelens van “neen, wat heb ik gedaan” tot “nu gaan we ervoor, het is nodig” wisselden elkaar constant af.

Mijn CV werd aanvaard en een gesprek via Skype werd gehouden. Hierbij had ik een bijzonder goed gevoel, wat bevestigd werd wanneer ik kort daarna niet één maar drie functies werd aangeboden.
Mijn twijfelbeestje kwam weer de kop op steken, maar uiteindelijk volharde ik in wat ik wist en weet het beste te zijn voor mijn gezondheid en gemoed: ik aanvaarde de nieuwe job. 1 september begin ik.

Ondertussen is het een maand geleden en liggen mijn gevoelens nog steeds complex. Vooral denk ik omdat het nog niet concreet is gemaakt en ik dus tegen de muur van het onbekende aankijk voor de nieuwe job en achter mij het vertrouwde werk zie liggen, dat ik nog steeds graag doe.

Uiteraard ben ik nieuwsgierig en benieuwd en gretig om iets nieuws te leren. Frappant is ook het gevoel van rust die op me is neergedaald toen het nieuws bekend werd gemaakt. Er is letterlijk een enorm gewicht van me afgevallen.

Maar een deel van mij is in de rouw voor wat ik achter laat.
Elke dag wordt dat deeltje kleiner, maar ik vrees dat deze beslissing altijd dubbel zal aanvoelen. Het is moeilijk uit te drukken in vage bewoording, zonder te zwaar te klinken. De beste woorden zijn bitter en triest. Bitter omdat ik het gevoel heb dat de situatie mij ertoe heeft gedwongen een beslissing te nemen die vermeden kon worden. Triest om wat ik achter moet laten: een interessante job die ik graag doe en een deel fijne collega’s.
Aan de andere kant, bijna dagelijks word ik herinnerd aan het waarom ik deze beslissing nam, wat het met de dag ook gemakkelijker maakt.

Het nieuwe schooljaar wordt dus ook voor mij een nieuwe start. Ik voel me lichter en hoopvoller dan ik mij in lange tijd professioneel gevoeld heb. Ik probeer niet te veel achterom te kijken en mij vooral te focussen op het positieve nieuwe avontuur voor mij.

En jullie? Hoe gaat het met jullie?

Groetjes,
Charlotte

12 Comments

  • Judith

    Hoi Charlotte, wat vervelend om te horen dat je zo vast hebt gezeten. Het doet mij denken aan het verhaal van een (nieuwere) collega. Zij heeft 17 jaar geprobeerd door te bijten en is uiteindelijk bij ons komen werken. En ze zegt bijna dagelijks hoe blij ze is en dat ze dat eigenlijk eerder had moeten doen. Ik hoop dat hou verhaal ook zo wordt, dat je over een klein jaar een blogje schrijft hoe fijn je het hebt. Succes met alle gevoelens de komende tijd, het is niet niks!

    • Charlotte

      Dag Judith.
      Dankjewel en fijn dat te horen van je collega. Ja, loslaten is nooit gemakkelijk, althans niet voor mij, maar zoals gezegd ben ik hoopvol. Het feit dat ik die rust nu ervaar is denk ik ook het teken dat dit moest.
      Groetjes en alvast een prettige zomer!

  • Verheyen José

    Dag Charlotte,
    Dit is niet leuk om te horen he,spijtig dat het zo gelopen is,
    Ik kan je maar alleen veel sterkte wensen en samen mee hopen ,
    dat je nieuwe job geeft wat je er van verwacht ,liefs ,dikke knuf
    groetjes van José

    • trijnewijn

      Te lang blijven op een job omdat de inhoud goed is en je ook fijne collega’s hebt, dat klinkt me iets te bekend. Ik vind het dapper van je dat je de sprong waagt. Een nieuwe start is altijd wat eng, maar als je zo diep ging kan het alleen maar “ander en beter” zijn. Veel liefs x

      • Charlotte

        Ja, ik dacht altijd dat de inhoud het belangrijkste was. De rest komt wel. Maar kijk, na meer dan 10 jaar moet ik toch toegeven dat de inhoud alleen blijkbaar toch onvoldoende is. Maar toch is er een soort angst naar de nieuwe job ook. Ook al ben ik weg uit de huidige situatie, gaat de nieuwe job mij evenveel interesseren als de oude? De tijd zal het zeggen, hé, maar ik ben in ieder geval nieuwsgierig en leergierig 🙂
        Groetjes, Charlotte

  • Margaret

    Goed gedaan! Iets wat je jaren hebt gedaan en wat je kent achterlaten is niet makkelijk, maar hoeveel seintjes moet jouw lichaam je geven. De oude werksituatie verandert niet en is ongezond voor jou. Je zult zien dat jouw enthousiasme, nieuwsgierigheid, zin om nieuwe dingen te leren en een fijne werkomgeving je goed gaan doen. Kijk met gezonde spanning en zin naar voren, naar wat gaat komen.

    Lieve groetjes, Margaret

    • Charlotte

      Dankjewel voor je reactie, Margaret!
      Mjah, ik ben nogal goed in negeren en bagatelliseren, dus het was toch wel een gans proces om mezelf toe te laten de situatie als niet onbelangrijk te zien. Ja, het is een beetje eng nu, maar een positieve soort engheid 🙂
      Groetjes,
      Charlotte

  • zwartraafje

    Dag Charlotte! Ik had geen flauw idee dat je hier al zolang mee rondliep. Wat moet het moeilijk voor je geweest zijn want ik begrijp helemaal waarom je zolang hebt doorgebeten maar om dan steeds opnieuw te moeten merken dat al jouw harde werk en inspanningen niet beloond worden met een verbetering van de situatie dat moet heel demotiverend zijn geweest. Als je er dan ook nog eens zowel psychische als fysieke klachten door begint te ondervinden kan je eigenlijk niet anders dan datgene te doen wat je uiteindelijk deed hé. Ik snap dat het jammer is om een job op te geven die je graag doet maar als ik lees dat je nu al een gevoel van verlichting voelt door het besef dat je daar binnenkort van af bent dan ben ik er eigenlijk wel van overtuigd dat het de juiste beslissing was. Misschien geen keuze maar wel een beslissing en hopelijk eentje die er voor zorgt dat je in de toekomst wel weer met plezier naar je werk zal vertrekken. Dikke knuffel.

    • Charlotte

      Dag Liesbet,
      Ja, ik heb dit allemaal wel een beetje verborgen gehouden op de blog, dus normaal dat je het niet wist. Ik probeer altijd de te persoonlijke dingen weg te houden van hier, maar ik heb wel de helende kracht van dingen uit te schrijven ondervonden. Ik heb dan ook getwijfeld dit te publiceren, maar omdat ik vaak bij anderen stukjes lees die me enorm helpen, durfde ik het toch aan. Bovendien blijft mijn tekst voldoende vaag en is die voornamelijk uit mezelf geschreven, dat ik geen angst moet hebben over wie dit leest, denk ik 😉
      Mooi gezegd “misschien geen keuze, maar wel een beslissing”. Dat is het eigenlijk exact en ik denk dat dit ook het bittere gevoel geeft. Ik heb een beetje het gevoel dat er mij iets ontnomen is. Maar bon, ik probeer de deur te sluiten en vooruit te kijken!
      Groetjes, Charlotte

  • Le petit requin

    Oh Charlotte, wat vind ik het erg dat je daar door moest! En wat is het veel te herkenbaar: toffe inhoud, toffe collega’s, wat moet een job meer hebben? Om dan te ontdekken dat dat jammer genoeg helemaal niet volstaat om op een gezonde manier te kunnen werken. Ik start komende maandag op een nieuwe job en hoewel ik vooral veel opluchting voel en ook wel uitkijk naar die nieuwe functie, voelt het ook ergens wel een beetje alsof ik wel “moest” vertrekken bij die andere job, alsof ik weliswaar zelf gekozen heb voor mijn gezondheid, maar dat tegelijk geen keuze was die ik wilde maken, want inhoudelijk en wat collega’s betreft wilde ik daar niet per se weg.
    Ik duim heel hard dat die nieuwe job je veel meer voldoening geeft en dat je binnen een tijdje kan terugkijken en denken “jup, het was gewoon écht de beste keuze; die andere job had toffe elementen, maar deze is gewoon beter”. Succes met de nieuwe start alleszins!

    • Charlotte

      Oh, jij ook succes met de nieuwe job!
      Amai, wij hebben precies wel heel gelijkaardige ervaringen. Echt rot 🙁
      Maar kijk, voor onszelf kiezen is denk ik nooit verkeerd, ook al voelt het een beetje wrang en zal het altijd wel een beetje met een dubbel gevoel terug kijken zijn. Maar ander en beter, hopen we, hè.
      Courage! En ik duim ook voor jou keihard dat de nieuwe job je voldoening en rust geeft!