Kronieken van een gebreide jurk – 4. Wikken, wegen en hoofden breken

En zo ging het zonder probleem verder, tot een nieuwe uitdaging werd bereikt: de mouwen.

Voor de onervaren breister begon te piekeren over hoe die mouwen nu juist gevormd moesten worden, begon ze zich zorgen te maken over haar steeds kleiner wordende bolletje gele wol. Ze had tot nu toe steeds met de gele wol gebreid, op 1 golfje in elk van de andere kleuren na. En ze wou verder doen in geel tot de mouwen volledig af waren. Maar zoals het gele bolletje slonk bij elke ronde, werd haar duidelijk dat als ze het patroon bleef volgen, ze onvoldoende geel zou hebben. Gezien de wol ooit eens gratis werd uitgedeeld in het station, was het niet mogelijk er nog te gaan kopen.

Het patroon werd nog maar eens gelezen, er werd gewikt en gewogen. Dat laatste zelfs letterlijk met het gele bolletje. Het gewicht hielp niet echt, gezien het label bij de wol geen informatie gaf over hoeveel meter 1 gram wol was, maar het kon wat inzicht geven over hoe snel de wol minderde per ronde.
Volgens het patroon diende ze, na de anderskleurige golfjes, nog 2 golfjes in geel te breien. Daarna volgden een paar gewone rijen aan de voor- en achterkant voor de oksels, waarna terug in het rond werd verbonden om het rokje te breien. Het geel moest dus nog mee gaan tot op zijn minst de eerste ronde van het rokje.
De onervaren breister besloot daarom wat te improviseren. Eerst liet ze het laatste gele golfje vallen.
Daarna volgde de rij waarbij steken voor de mouwen werden afgebonden. Dit maakte haar wat nerveus, maar stelde uiteindelijk niet veel voor. Alleen moest heel goed geteld worden.

Dan moest eventjes gebreid worden in de voorkant, apart van de achterkant. De steken voor de achterkant werden ondertussen op wat restdraad geregen, om ze niet te verliezen.

Volgens het patroon diende 6 rijen afwisselend recht-averecht gebreid te worden aan de voorkant, en nog eens 6 voor de achterkant. Opnieuw omdat het geel veel te snel minderde, besloot de onervaren breister om er slechts 4 te breien aan beide kanten.

En dan moest weer verbonden worden om in het rond te kunnen breien. Eerst leek dit voor de onervaren breister geen berg waar ze over moest. Hoe moeilijk kon het zijn, nadat ze het de eerste keer al zonder probleem van had afgebracht? Maar het bleek toch een berg te zijn, zo’n valse platte. Hoe ze nu verder moest, daarover brak de onervaren breister verschillende malen haar hoofd.
Het jurkje werd rond de breinaalden gedraaid, dan eens met de buitenkant naar binnen, dan eens met de buitenkant naar buiten. De steken werden van naald, naar restdraad en weer naar naald gezet. Er werd in het rond verbonden en weer uitgehaald, toen bleek dat de binnenkant opeens de buitenkant was geworden.
Na veel proberen vond de onervaren breister dan eindelijk hoe ze het moest doen.

Eerst diende het jurkje zo rond de naalden gedraaid te worden dat de binnenkant van de koker, eigenlijk de buitenkant van het jurkje is. Dus de kant die het dichts tegen haar zat bij het breien, moest de binnenkant van het jurkje zijn.

Wanneer ze de steken op deze manier op haar naald zette, kwam de werkdraad op de linkernaald te zitten.

Dit leek voor de onervaren breister vrij logisch, gezien je bij het breien in rijen ook de werkdraad links hebt zitten, wanneer je een nieuwe rij wil beginnen.

Eenmaal ze hier uit was, begon de onervaren breister de instructies voor de volgende rij te ontleden.
Hierbij moest eerst verbonden worden in het rond, waarna onder elke arm steken moesten worden bij opgezet.
Weer werd het hoofd gebroken. Steken opzetten in het midden van een rij was weer iets wat ze nog nooit gedaan had.
Na onderzoek en vele YouTube video’s, besloot ze haar verworven kennis in de praktijk om te zetten.

Eerst ging ze de ronde verbinden zoals ze eerder al had gedaan. Gezien die methode er echter ook voor zorgt dat een steek wordt geminderd, moest ze eigenlijk eerst een steek kunnen opzetten. En door het YouTube onderzoek, was ze terecht gekomen op de gebreide opzetmethode.

Met behulp van deze video werd een extra steek opgezet voor het verbinden in rondes. I.p.v. deze steek over te zetten op de linkernaald, liet ze die echter op de rechternaald staan. Daarna haalde ze de eerste steek op de rechternaald over de nieuwe opgezette steek om de ronde te sluiten.

Daarna moesten onder elke arm 2 steken opgezet worden. Hiervoor gebruikte de onervaren dezelfde methode, maar nu zette ze wel de nieuwe steken terug over op de linkernaald, om ze dan mee te breien in de rest van de ronde.

En dan was het moeilijke voorbij. Er moest alleen nog maar recht gebreid worden, met af en toe een meerdering, tot de gewenste lengte was bereikt.
De onervaren breister was zo blij met haar prestatie, dat ze domweg vergat foto’s te nemen. Ze bleef maar breien.

En wat met het geel? Het kleine bolleke geel bleek nog net voldoende om nog twee rondes van het rokje te breien. Daarna werden het streepjes in roze, groen en blauw.
Eerst leek haar dit doodsimpel, maar naarmate ze vorderde raakte ze in de knoop met de wissels…