Gelezen

The Invisible Life of Addie LaRue – V. E. Schwab

Toen de aankondiging kwam dat Victoria Schwab in oktober een boek ging uitbrengen met een verhaal waar ze tien jaar lang op had liggen kauwen, een verhaal dat samengevat werd als het verhaal van een meisje dat haar ziel verkocht aan de duivel voor meer tijd en in de nasleep vergeten werd door alles en iedereen, duurde het niet lang vooraleer ik mijn voorbestelling plaatste.

Toen ik het boek – prachtig uitgegeven in zijn eenvoud – dan eindelijk in handen had, was ik toch ietwat beducht om erin te beginnen.
Ondertussen hadden velen het boek al vooraf mogen lezen en de meningen waren allemaal enorm lovend. Het boek kreeg meer en meer momentum en werd enorm gehyped. Hierdoor had ik oprecht schrik om ontgoocheld te zijn, zoals ik vaak wel heb met sterk gehypte dingen.

Ik begon dus met een aardige portie aarzeling te lezen, bezorgd voor ontgoocheling en later omdat ik elk woord wou koesteren.

Titel: The Invisible Life of Addie LaRue
Auteur: V.E. Schwab
Genre: moeilijk in 1 hokje te plaatsen. Deels fantasy, deels historische fictie, deels romantisch verhaal
Sterretjes: ★★★★★☆☆ – zeven, één voor elk van Addies sproetjes

A Life No One Will Remember. A Story You Will Never Forget.

In het Frankrijk van 1714 sluit een jonge vrouw in een moment van wanhoop een overeenkomst met een god die haar smeekbedes na het duister beantwoord. Ze ruilt haar ziel voor vrijheid en tijd, voor zolang tot ze er zelf genoeg van heeft.
Maar iedereen weet dat de duivel in de details zit en haar wens voor vrijheid zorgt er voor dat ze gewist wordt uit ieders geheugen, voor al wie haar kende en zou gaan kennen, want wat biedt meer vrijheid dan een leven zonder verwachtingen?
En zo begint het buitengewone tweede leven van Addie, dat eeuwen en continenten zal beslaan, in haar zoektocht naar hoe een meisje dat steeds maar weer wordt vergeten, toch haar stempel op de wereld kan drukken.

En dan verandert alles als ze na bijna 300 jaar op iemand stuit die zich haar herinnert.

“The old gods may be great, but they are neither kind nor merciful. They are fickle, unsteady as moonlight on water, or shadows in a storm. If you insist on calling them, take heed: be careful what you ask for, be willing to pay the price. And no matter how desperate or dire, never pray to the gods that answer after dark.”

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo graag in een verhaal wou blijven wentelen. Ik wilde niet dat het eindigde, wilde blijven hangen in het niet weten – ook al wist ik, natuurlijk wist ik hoe het ging eindigen, hoe het moest aflopen. Ik wou blijven drijven in de proza, de bitterzoete melancholie van Addies verhaal, van Henry’s verhaal en zelfs van Lukes verhaal. Ik wou meer weten en tegelijkertijd ook weer niet.

Dit verhaal heeft me zo geraakt, mijn hart voelde smart, het sloeg sneller, sloeg slagen over, het huilde en lachte en glimlachte droevig. Het herkende en het knikte en het voelde zich alleen en net ook weer niet, maar gezien en erkent.

What she needs are stories.
Stories are a way to preserve one’s self. To be remembered. And to forget. Stories come in so many forms: in charcoal, and in song, inpaintings, poems, films. And books.

Met Addie LaRue schreef V. E. Schwab een verhaal volledig uniek en afzonderlijk van haar andere werken. Het staat in een categorie op zijn eentje en het is de eerste keer dat Schwab erin slaagde mij emotioneel ook helemaal mee te nemen. Ik ben altijd al fan geweest van haar ideeën en verhalen, maar tot nu toe ontbrak in de uitvoering altijd wel iets voor mij. Niet bij Addie LaRue, wat voor mij toch haar sterkste werk is tot nu toe. Eentje om te koesteren en te overdenken en mogelijks, als de wonden zijn geheeld, opnieuw te bezoeken. Want vergeten gaan we niet doen.

2 Comments