Februari was net als januari een vrij goeie leesmaand. Naar het einde toe werd het weer wat minder, maar uiteindelijk las ik toch drie boeken in deze korte maand.

Lena Coakley – Worlds of Ink and Shadow ★★★

Worlds of Ink and Shadow was een boek dat ik kocht via één van mijn Owlcrate aankopen. Toen ik de eerste keer de korte inhoud las had ik het niet meteen door, maar plots viel mijn frank: dit is een historische fantasieroman met de Brontës – die van o.a. Jane Eyre en Wuthering Heights – in de hoofdrol.

De Brontës – Charlotte, Branwell, Emily en Anne – zijn onafscheidelijk. Niet moeilijk om zo’n band op te bouwen, wanneer je helemaal geïsoleerd op de heide woont met enkel elkaar als gezelschap. Dankzij hun levendige fantasie kunnen ze hun grijze bestaan ontsnappen. Letterlijk zelfs wanneer hun geschreven wereld rondom hen tot leven komt en ze kunnen interageren met de door hen verzonnen personages. Maar de prijs die ze hiervoor betalen is niet te min. Wanneer broer Branwell op het randje van waanzin balanceert en de zussen hun echte leven aan zich voelen voorbij glippen, moeten ze uitmaken of het sprankelende Verdopolis en het romantisch, melancholisch Gondal die prijs wel waard is. En dan weigeren hun personages – de dreigende Rogue en zwierige Hertog van Zamorna – hen te laten gaan.

Op basis van deze korte inhoud had ik iets helemaal anders verwacht, iets saaier en veel minder dan wat ik uiteindelijk kreeg.
Ik kan er moeilijk mijn vinger op leggen, maar tijdens het lezen was ik heel aangenaam verrast door de richting die het verhaal nam. Een boek dat mij weet de verrassen heeft altijd een streepje voor. Moest ik het boek niet via Owlcrate hebben gekregen, zou ik het waarschijnlijk nooit hebben gelezen en dit zou jammer zijn geweest, want dit is een heel uniek, origineel en goed uitgewerkt verhaal.

Met zo’n buitengewoon en intrigerend verhaal had ik ook een bijpassend tempo verwacht, maar helaas is het boek hierin wat inconsequent. Sommige stukken kabbelen traag voort, om dan plots over te gaan in een stroomverstelling, om daarna weer stil te vallen. Er waren stukken waarbij ik me echt moest dwingen om door te lezen, maar het verhaal is het zeker waard.

Nog een minpuntje is het feit dat de personages weinig worden geïntroduceerd en dit zowel voor de hoofd- als nevenpersonages. Ik vermoed dat de auteur het niet echt nodig achtte de Brontës te introduceren, gezien ze historische figuren zijn, maar dit zorgde er bij mij wel voor dat ik weinig voeling of sympathie voor hen had. Het gebrek aan opbouw gaf ook een gevoel dat bepaalde gebeurtenissen nogal uit het niets kwamen.

Daarentegen waren er regelmatig momentjes waarbij een gevoel van herkenning bij mij werd opgeroepen, wanneer ik een dubbele bodem vond die verwees naar het werkelijke literaire werk van de zusjes. Als ik er zo eentje tegenkwam, kon ik niet anders dan glimlachen.
Helaas zag ik dat andere lezers dit boek vaak een lage beoordeling geven, omdat het een loopje neemt met de werkelijke levensgeschiedenis van deze historische figuren, maar dit vind ik toch wel een beetje ver gaan. Als je een historische fantasie ter hand neemt, mag je niet verwachten dat het volledig historisch accuraat gaat zijn. Tsktsk!

Worlds of Ink and Shadow was voor mij een bijzondere en buitengewone roman, een ode aan het escapisme van het lezen en schrijven, waarbij de auteur slim gebruik maakte van feiten om ze te verweven in een uniek en onverwacht verhaal. Eentje waarvoor ik wou dat ik halve sterretjes kon geven en dus eigenlijk 3,5 sterretjes verdient.

Emily Henry – The Love That Split the World ★★★

Nog eentje uit een voormalige Owlcrate en ook deze heeft me compleet verrast.

Natalie’s laatste zomer in haar kleine thuisstad begint magisch… totdat ze de verkeerde dingen begint te zien. Eerst zijn het slechts vluchtige dingen, zoals haar voordeur die ineens rood kleurt in plaats van zijn gebruikelijke groen, of het feit dat er opeens een kleuterschool zit waar anders het tuincentrum zit. Maar dan verdwijnt haar volledige stad gedurende een paar uren en maakt het plaats voor glooiende heuvels en grazende buffels, en beseft Nathalie dat er iets grondig fout zit.
En dan zijn er de bezoekjes van een mysterieuze verschijning die zichzelf Oma noemt. Die vertelt haar dat ze drie maanden heeft om hem te redden. De volgende avond ontmoet ze een mooie jongen genaamd Beau en het is alsof de tijd stil staat en er niks anders meer bestaat. Niks, behalve Nathalie en Beau.

Op het eerste zicht leek dit een standaard, dertien-in-een-dozijn YA liefdesverhaal, dus ik was niet meteen dolenthousiast om dit boek te lezen. Maar omdat ik toch graag de boeken die fysiek op mijn plank staan wil lezen, leek februari wel de geschikte maand voor een zeemzoeterig verhaaltje. Dat was mijn verwachting, maar ik had het toch een beetje mis.

Jawel, het is zeemzoeterig en het verhaal draait veelal rond de beproefde YA-troop van de instalove, maar dit verhaal heeft toch wel wat meer diepgang dan dat. Ik zou een analogie kunnen maken met een verhaallijn uit Doctor Who, maar ik ben bang dat ik dan te veel zou verklappen. Maar met de verwijzing naar Doctor Who kunnen jullie misschien al afleiden dat er toch wel wat wibbly, wobbly timey wimey stuff aan te pas komt.

En dat wibbly, wobbly timey wimey stuff was wat mij het meeste aantrok aan dit boek.
Het idee, het concept dat de auteur naar voor brengt, vind ik immens fascinerend. Helaas ging de meeste van haar energie naar het clichématige star-crossed-lovers aspect van het verhaal, waardoor het andere deel van het verhaal – het voor mij meest interessante deel – te snel werd afgehaspeld.
De onthullingen en uitleg kwamen er in veel te grote brokken tegelijk en kwamen zo plots in het verhaal waardoor ik het gevoel had dat ik plots in een cursusboek aan het lezen was. Heel jammer dit.

A Love that Split the World was voor mij een boek met een vreselijk interessante premisse, maar een jammerlijk gebrekkige uitvoering.

John Boyne – Noah Barleywater gaat ervandoor ★★★★

Dit boek kocht ik op één van mijn bezoekjes aan het boekenfestijn. Ik had de titel al een paar keer zien passeren op Goodreads en in hoofdzakelijk positieve blogrecensies. Daarom dacht ik er niet lang over na om het boek, voor de luttele euro’s die het kostte, in mijn winkelmandje te plaatsen.

In Noah Barleywater gaat ervandoor lopen we samen met Noah weg van huis. Hij vertrekt te voet, voor iemand wakker is, door het bos, via onbekende dorpjes. Noah blijft stappen tot hij aan een bijzondere winkel komt, een magische speelgoedwinkel van een excentrieke speelgoedmaker. Deze speelgoedmaker nodigt Noah naar binnen, biedt hem te eten aan en bovenal, vertelt Noah de avonturen van zijn jonge leven. Deze verhalen doen Noah nadenken over zijn eigen leven en keuzes, zo veel zelfs dat de verhalen van de speelgoedmaker voor altijd zijn leven zullen veranderen.

Dit boek is er eentje dat mij echt heeft verwonderd. Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten en heb het dus gewoon over me heen laten komen. Het heeft me warm gemaakt, heeft me koud gemaakt, heeft met doen lachen en heeft me een klein beetje inwendig laten huilen.

Het verhaal is kinderlijk, zalig absurd en gevuld met heerlijke dwaasheden. Ik heb regelmatig zitten gniffelen bij flauwe mopjes en woordspelingen. Dingen zoals dit:

(…) ‘Het jong-zijn is een prijs op zich. Kijk, ik ben nu een oude man en mijn benen doen niet meer wat ik wil. Ik heb artritis in mijn rug. Ik ben blind aan een oor en doof aan een oog.’
‘Dat zeg je verkeerd om, papa,’ zei ik met mijn hoofd schuddend.
‘Nee, niet waar,’ benadrukte papa. ‘Niet waar, mijn jongen! Dat maakt het juist nog erger.'(…)

Zo flauw, zo absurd, zó onzinnig, maar daar hou ik wel van.

Maar wat op het eerst zicht lijkt op een oppervlakkig, kinderlijk avonturen-verhaal, krijgt gaandeweg een donkerder, realistischer randje. Te midden van het sprookjesachtige en het magisch realisme, werd mijn hart opeens een beetje gebroken wanneer ik de kern van het verhaal begon te vatten.

De personages zijn zowel nieuw als oude bekenden. Dat laatste wordt pas naar het einde van het verhaal duidelijk, wat voor mij het verhaal nog beter maakt. Wanneer ik begon te begrijpen over wie ik heb zitten lezen, maakte mijn hart een sprongetje van herkenning en kon ik niet anders dan verwonderd een paar keer met mijn ogen knipperen door de meesterlijke vertelstijl.

Noah Barleywater gaat ervandoor is een dromerig, meesterlijk verhaal met enorme diepgang. Ik werd naar een andere, magischere wereld getransporteerd. Een beetje Alice in Wonderland gemixt met Belle en het Beest. Een boek waar ik met heel veel warmte aan terugdenk.

Dit waren de drie, al bij al vrij goede boeken die ik in februari. Het leestempo kwakkelt weer een beetje, zoals bij het bloggen, maar door de aankomende lente lijkt de energie ook wel weer terug te komen. Maart zal geen al te goeie leesmaand worden, gezien we alweer voorbij de helft zijn, maar daar heb ik wel een verklaring voor. Wordt vervolgt 😉

Groetjes,
Charlotte